Refleksja: Dzięki Św. Wojciechowi Polska weszła w krąg wspólnoty państw europejskich

Św. Wojciech, główny patron Polski i apostoł Europy środkowej swoim zżycie i śmiercią kładł podwaliny pod tożsamość i duchową jedność Europy. W Polsce Św. Wojciech przebywał zaledwie kilka miesięcy, ale jego życie dla naszego kraju było tak wielkie, że współcześni potomni uznali go za patrona Polski. Życie Św. Wojciecha (956-997) to pasmo niepowodzeń i tragedii. Po ludzku patrząc i oceniając było to życie nieudane. A jednak stało się udane zarówno dla niego, jak i dla Polski. Sprawdziły się słowa Chrystusa: „Kto chce zachować swoje życie - straci je, a kto straci swe życie z powodu Mnie i Ewangelii – zachowa je" [K 8,35]. „Jeżeli ziarno pszenicy wpadłszy w ziemię nie obumrze - zostaje tak samo, ale jeżeli obumrze - przynosi plon obfity" [ J 12,24].

Św. Wojciech pochodził ze znaczącej, wpływowej rodziny na Morawach. Wykształcony w Magdeburgu został biskupem Pragi. Zniechęcony brakiem owoców swej pracy wyjechał do Italii i tam wstąpił do benedyktynów na Monte Cassino, a potem na Awentynie w Rzymie. Posłuszny papieżowi wrócił do Pragi. Wrogowie jego rodu zamordowali czterech jego braci w Libicach. Został zmuszony do opuszczenia Pragi, po czym udał się na Węgry, a potem do Rzymu. Na prośbę cesarza Ottona III przybył do Gniezna, gdzie został przyjęty z honorami przez Bolesława Chrobrego. Wkrótce wyruszył do Gdańska - ochrzcił tam wielu pogan. Potem udał się do kraju Prusów - i tu w dniu 23 kwietnia 997 roku został zamordowany. Bolesław Chrobry wykupił jego ciało i kazał je przywieźć do Gniezna. Przy grobie męczennika działy się cuda. W roku 999 papież ogłosił go świętym. Rok później cesarz Otton III przybył jako pielgrzym do Gniezna. Był to akt uznania Bolesława Chrobrego za monarchę Sławonii. Powstała wówczas pierwsza polska metropolia z siedzibą w Gnieźnie. Obejmowała także biskupstwa w Krakowie, Wrocławiu i Kołobrzegu. Arcybiskupem został tam brat Wojciecha – Radzim.

Św. Wojciech stał się fundamentem chrześcijańskiej tradycji narodu i państwa polskiego. Dzięki niemu uformował się i umocnił kościół polski, a Polska weszła w krąg wspólnoty państw europejskich. Z jego grobu płynęły moce ku tworzeniu naszej rodzimej, europejskiej kultury, o czym po blisko tysiącu latach wspomniał Ojciec Św. Jan Paweł II, który powiedział: „Unia Europejska winna być rodziną narodów, z zachowaniem ich względnej suwerenności i narodowej kultury". Budowanie Unii Europejskiej winno być dziełem wszystkich ludzi, zarówno katolików jak i osób świeckich.