O POCZĄTKACH CHRZEŚCIJAŃSTWA W EUROPIE – WŁOCHY cz. I

CYKL FELIETONÓW O POCZĄTKACH CHRZEŚCIJAŃSTWA W EUROPIE
CZĘŚĆ XI – WŁOCHY cz. I

Włochy, a właściwie „Repubblica Italiana" to kraj położony na Półwyspie Apenińskim i na wyspach, z których najbardziej znane to Sycylia i Sardynia. To kraj starożytnych budowli i bezcennych dzieł sztuki. Ojczyzna filozofów, cesarzy, artystów i papieży. Ojczyzna Wergiliusza, Horacego, Św. Franciszka z Asyżu i Św. Katarzyny ze Sieny. To kraj winogron, osiołków, cyprysów i cytrusów, pizzy, sardynek, spaghetti i weneckich gondoli!

Z nauk Horacego wato zapamiętać myśl: „Sapere aude" [łac.], znaczy „Miej odwagę myśleć". Znanym i lubianym włoskim zwyczajem jest „Bambinelli Sunday", czyli Niedziela Dzieciątka. Jest to spotkanie z papieżem, podczas którego błogosławi figurki małego Jezusa do szopek bożonarodzeniowych. Odbywa się co roku w niedzielę poprzedzającą święta Bożego Narodzenia na placu Św. Piotra. Szopkę ma każda włoska rodzina, często wykonuje się ją ręcznie. Zwyczaj ten pochodzi od pomysłu Św. Franciszka z Asyżu. Hymn Włoch nawiązuje do walki o niepodległość. To „Pieśń Włochów", w której są piękne słowa: „Jednoczmy się, miłujmy się! Jedność i miłość ujawniają ludziom Drogi Pana".

Tereny zajmowane obecnie przez Włochy zamieszkiwały dawniej plemiona Ligurów, Italików i Etrusków. Z niewielkiego państewka Lacjum, położonego w środkowej części Półwyspu Apenińskiego powstała około 500 lat p.n.e. Republika Rzymska, która z czasem zmieniła się w potężne Cesarstwo Rzymskie [Imperium Romanum]. Pierwszym cesarzem, który się przyczynił do jego powstania był Oktawian August. Karierę mówcy rozpoczął w wieku 12lat, wygłaszając mowę pogrzebową na cześć zmarłej babci. Kiedy sam zakończył życie w 14 r., został - zgodnie ze zwyczajem - zaliczony w poczet bogów.

Do takiego Rzymu przybył pewnego dnia Św. Piotr Apostoł, nasz pierwszy papież. Założył gminę chrześcijańską, chrzcił i nauczał, a gdy za panowania cesarza Nerona (54-68) nastało wielkie prześladowanie chrześcijan, umacniał idących na śmierć. Sam też był gotowy umrzeć za Chrystusa, lecz siostry i bracia zatroskani o dalsze losy Kościoła, nalegali, by ratował swoje życie. Wyprawili go nawet z Rzymu. Piotr wyruszył w drogę, jednak wcale nie był pewien, czy postępuje słusznie. Zaczął się modlić, a wtedy ujrzał nadchodzącego z przeciwnej strony człowieka. Był piękny i miał smutną twarz. Minęli się. I wtedy Piotr zrozumiał, że ten człowiek – to jest Pan! Pan Jezus. Odwrócił się prędko i zapytał „Dokąd idziesz, Panie?". Pan Jezus odparł „Idę do miasta, żeby dać się powtórnie ukrzyżować", po czym znikł mu z oczu. Zawstydził się Piotr, wrócił do Rzymu i nie czując się godnym umierać jak Jezus poprosił, by ukrzyżowano go głową w dół. Wyrok wykonano w 64r., a na miejscu tamtego spotkania stoi dziś kościołek Quo Vadis Domine.

Kilkanaście lat po śmierci świętego Piotra wzniesiono w Rzymie Koloseum. Gigantyczny amfiteatr, przy którym ustawiono równie gigantyczny [grec. kolossos] posąg Nerona. Odbywały się tam walki gladiatorów i polowania na dzikie zwierzęta, które trzymano w klatkach pod areną. Nadal też mordowano masowo chrześcijan. Ostatnie igrzyska zorganizowano w roku 528. Jakiś czas później wewnątrz Koloseum zbudowano niewielki kościołek, a arenę zamieniono na cmentarz. Dopiero w roku 1744 Koloseum zostało ogłoszone oficjalnie miejscem męczeństwa chrześcijan. Niedługo potem zaczęto odprawiać tu Drogę Krzyżową w Wielki Piątek pod przewodnictwem papieża.