O POCZĄTKACH CHRZEŚCIJAŃSTWA W EUROPIE – WŁOCHY cz. II

CYKL FELIETONÓW O POCZĄTKACH CHRZEŚCIJAŃSTWA W EUROPIE
CZĘŚĆ XII – WŁOCHY cz. II

Po ukrzyżowaniu św. Piotra przyszła kolej na św. Pawła, który przebywał akurat w Rzymie,. Ponieważ jednak posiadał on obywatelstwo rzymskie, nie został ukrzyżowany, lecz ścięty. Męczeńska śmierć Piotra i Pawła sprawiła, że Rzym stał się Stolicą Apostołów, a Ewangelia zaczęła powoli promieniować na całą Europę. Powoli, gdyż chrześcijanie ciągle jeszcze byli traktowani jako sekta, która zagraża ustalonemu porządkowi. Nie brali przecież udziału we wspólnych rozrywkach, nie spożywali mięsa z pogańskich świątyń, które sprzedawano na targach. Uczestniczyli za to w jakichś podejrzanych „eucharystiach", podczas których – tak to sobie wyobrażano – „jedli ciała i pili krew zabitych dzieci". Ginęli więc nadal, głównie na arenach, podczas gdy tłumy gapiów, przybywające na te widowiska, utwierdzały się w przekonaniu, że chrześcijanie to ludzie podejrzani i nikczemni.

Ciała zmarłych chrześcijan - aż do czas ustania prześladowań – nie mogły być grzebane ani kremowane w obrębie Rzymu. Składano je w katakumbach, czyli na podziemnych cmentarzach. Tam też odbywały się modlitewne spotkania, podczas których chrześcijanie oddawali cześć męczennikom. Do największych należały katakumby św. Kalikasta.

Natomiast zwyczaj przenoszenia relikwii męczenników do świątyń zaczęto praktykować w VII wieku za pontyfikatu Papierza Honoriusza I.

Los chrześcijan, o czym także warto pamiętać, zależał niejednokrotnie od donosów składanych na nich lokalnym władzom. Tak było, gdy oskarżono ich o podpalenie Rzymu za panowania Nerona. Tak było za Domicjana i Decjusza w przypadku tych, którzy uchylali się od składania ofiar bożkom. Tak było za rządów Waleriana, który skazywał chrześcijan na przymusowe roboty w kamieniołomach i konfiskatę mienia, gdy zostali pochwyceni na podstawie donosu na sprawowaniu kultu. Tak było wreszcie za Dioklecjana, podczas największych prześladowań, gdy ginęły nawet małe dzieci.

Aż stał się cud. Cesarzowa Helena, matka cesarza Kontantyna – ta, która odlazła w Zimie świętej krzyż Zbawiciela - otrzymała proroczy sen. Tuż przed bitwą, która miała rozstrzygnąć o tym ,kto będzie głową rzymskiego imperium. Wielką ochotę miał bowiem na to niejaki Maksencjusz, którego wojsko zdążyło już podczas zamieszek ogłosić cesarzem. Poradziła więc Konstantynowi, aby do walki z Meksencjuszem wyruszył – pod znakiem krzyża. Konstantyn usłuchał i odniósł wielkie zwycięstwo.

Wkrótce potem rządzący w Cesarstwie Zachodnim Cesarz Konstantyn i rządzący w Cesarstwie Wschodnim Cesarz Licyniusz, wydali edykt mediolański (313), który gwarantował wolność w wyznaniu religii w całym imperium rzymskim.

Zakończyły się prześladowania chrześcijan. Rozpoczął się nowy okres w stosunkach pomiędzy cesarstwem i Kościołem.