Refleksja o współczesnym neopogaństwie

W naszych czasach mamy do czynienia z nowym pogaństwem, czyli neopogaństwem, które jest ideologią, wypływającą m.in. z neomarksizmu i post-modernizmu, przybierającą różne formy i postacie. Obecnie jest niezwykle silna, a zarazem niebezpieczna dla współczesnego chrześcijaństwa. Mówi się dziś o pogaństwie występującym w dwóch postaciach: pogaństwo poza i wewnątrz Kościoła.

Zewnętrzni poganie to ludzie niewierzący, którzy otwarcie odrzucają wiarę i moralność chrześcijańską, a w ich miejsce przyjmują wartości pogańskie. Jest im obca świadomość, że człowiek nie istnieje dla siebie i dla swojej chwały, lecz dla Boga i dla chwały bożej. Nie są w stanie przyjąć prawdy, że Bóg jest wszystkim i że wszystko istnieje dzięki Niemu. Nie dostrzegają jakościowej różnicy między Bogiem a człowiekiem. Jeśli godzą się na istnienie Boga, to jako na coś, o czym można mówić lub dysponować według własnego uznania, jakby się było Mu równym. Żyją w nieobecności Boga prawdziwego. Żyją tak, jakby Bóg nie istniał i nie objawił ludziom swej woli. Uwolnili się od związku z Nim. Ogłosili się całkowitymi panami siebie i swojego losu, odrzucili świadomość grzechu i potrzebę pokuty. Zrzucili Boga z tronu i sami na niego weszli jako twórcy nowej, bezbożnej, obcej Dekalogowi moralności. Odrzucili ewangeliczny nakaz bezwzględnej miłości do bliźniego. Jest wielu takich neopogan. Można powiedzieć, że nawet niektóre całe narody i społeczeństwa żyją w taki sposób, jakby Bóg po prostu nie istniał. Ze swojego światopoglądu odrzucili nadprzyrodzony wymiar rzeczywistości i człowieka. Pozbyli się ze swego życia indywidualnego i społecznego pierwiastka sacrum i żyją tylko w wymiarze doczesnym i materialnym (horyzontalnym).

Neopogaństwo stało się także problemem wewnątrzkościelnym. Jak pisał przed laty śp. papież Benedykt XVI, neopogaństwo wzrasta bez przerwy w samym sercu Kościoła i grozi zniszczeniem go od wewnątrz. W Kościele wciąż przybywa nowych pogan. To ci, którzy mówią o sobie , że są katolikami czy chrześcijanami, ale myślą i postępują jak poganie. Przejęli poglądy, postawy, wzorce etyczne, wartości i styl życia ludzi kierujących się wyłącznie i całkowicie obcym Bogu duchem tego świata. Odrzucają kontakt z transcendencją. Nie wykraczają poza doczesność, kwestionując podstawowe prawdy wiary i przykazania. Doprowadzają samych siebie do osłabienia poczucia godności człowieka jako obrazu Boga oraz niekiedy do całkowitego zaniku poczucia grzechu. Ich życie cechuje praktyczny materializm, konsumpcjonizm i erotyzm, przewaga „mieć” nad „być”. Godzą się na rozpad rodziny, aborcje, eutanazje, małżeństwa homoseksualne i inne dewiacje. Wyprowadziwszy seks poza sferę moralności, odrzucają kościelną naukę o pożyciu seksualnym i wierności małżeńskiej.

Musimy więc być bardzo czujni! Pan Bóg nikogo do niczego nie zmusza, wybór należy do człowieka, bo czym jest zbawienie? Jest to stworzenie mostu między człowiekiem a Bogiem, którego nie było przed przyjściem Chrystusa. To Chrystus zbudował most, na który możemy wejść. Bóg nas kocha i zaprasza nas, żebyśmy weszli na niego weszli. Możemy przyjąć lub odrzucić to zaproszenie. Nie ma tu żadnego przymusu! Jak mówi Stary Testament: „On na początku stworzył człowieka i zostawił go własnej mocy rozstrzygania. Jeżeli zechcesz, zachowasz przykazania: a dochować wierności jest Jego upodobaniem. Położył przed tobą ogień i wodę, co zechcesz, po to wyciągniesz rękę. Przed ludźmi życie i śmierć, co ci się podoba, to będzie ci dane…” (Syr 15, 14-17)

Pan Bóg stworzył człowieka wolnym i nikt nie potrafi ograniczyć tej wewnętrznej wolności. Nawet Kościół katolicki nie ogranicza niczyjej wolności - każdy może przyjąć albo odrzucić naukę Kościoła. Każdy może z niego odejść, nikt nie przeszkadza nikomu w wyborze. Kościół nikogo nie zmusza do bycia katolikiem. Mówi tylko człowiekowi czego nie wolno robić, jeśli chce się zbawić. Ostrzega, ale nie może nikogo zmusić do zbawienia.

Pamiętajmy: Ewangelia nie jest nakazem, jest tylko propozycją!